Ana kucağı ÇAYKARA!

Bize Yeter Çaykara

Bazı yerler vardır; insanın sadece doğduğu değil, yeniden var olduğu, her hücresinde hissettiği bir yuva gibidir.

Çaykara, biz Çaykaralılar için işte tam da böyle bir yerdir. Tıpkı bir annenin rahminde büyüyen bir bebeğin kendini güvende hissetmesi gibi, biz de Çaykara’da aynı güveni hissederiz.
Bir annenin rahmi nasıl bir çocuğa huzur dolu bir barınak sunarsa, Çaykara da bizlere öyle bir huzur verir. Anne ile bebek arasındaki o kopmaz bağ, bizim Çaykara’yla olan bağımızdır.
Bizler, bu topraklarda yalnızca büyümedik; o bağla yoğrulduk, o sevgiyle şekillendik.

Zeno Ulucami’de başlayan çocukluğum, Çaykara’nın eşsiz doğasıyla birlikte büyüdü.
Çaykara İnönü Lisesi’nde okurken, Solaklı Deresi’nin kenarında geçen üç yıl derenin hiç durmayan şırıltısıyla şekillendi. O zamanlar bu sesi sıradan bir şey sanırdım.
Oysa o ses, bir annenin kalp atışları gibi beni sakinleştirir, güven verir ve hayata hazırlar gibiydi.
Deresi, dağları, ormanlarıyla Çaykara, bir rahmin sıcaklığını hissettiren bir yuvaydı.

Biz Çaykaralılar, birbirine sıkı sıkıya bağlı bir topluluğuz.
Çaykara’da insanlar arasında bir anneyle çocuğu arasındaki gibi kopmaz bir bağ vardır.
Bu bağ, sevgiden ve dayanışmadan doğar. Köylerdeki o sade ama güçlü yaşam… Akrabalar, komşular, dostlar… Hepimiz bir ailenin parçaları gibiyiz.
Bu bağ, gurbette geçen yıllar boyunca bile kopmaz; aksine, özlemle daha da güçlenir.

Her yıl izin zamanı geldiğinde, o özlem yerini heyecana bırakır.
Çaykara’ya giden yolun en kıymetli anı, Of Boğazı’ndan içeri adım atmaktır.
O an, içimdeki tüm yorgunluk diner. Soluduğum ilk nefesle birlikte, Çaykara’nın sıcaklığını ve huzurunu yeniden hissetmeye başlarım.
Eşim her defasında aynı şeyi söyler: “Oftan içeri girdik, sesin bile değişti.” Haklıdır.
Çünkü o andan itibaren, memleketimin havası ve ruhu beni yeniden sarar; tıpkı bir bebeğin anne rahminde hissettiği gibi bir tamlık duygusuna bürünürüm.

Çaykara, bizler için sadece bir coğrafya değildir; hepimizin ilk yuvasıdır.
Bir anne rahmi nasıl bir bebeği dünyaya hazırlarsa, Çaykara da bizi hayata hazırlar.
O derin sessizlik, doğasının verdiği huzur ve insanlarının sıcaklığı… Hepsi bizlere hayat boyunca unutamayacağımız bir temel kazandırır.
Çaykara’dan uzak yaşamak mümkün olabilir ama onu unutmak asla. Çünkü bu bağ, bir anneyle çocuğu arasındaki bağ kadar kopmazdır.

“Bize Yeter Çaykara” derken yalnızca bir mekândan değil, bir duygudan bahsederiz.
Güvenin, huzurun ve sevginin en saf haliyle yaşandığı bir yerden… Çaykara, biz Çaykaralıların ruhunda hep yaşar.
Ve her gurbette geçen yılın ardından, memleketimize döndüğümüzde, tıpkı anne rahmine dönen bir bebek gibi tamamlanmış hissederiz.

Çaykara, bize her zaman bir anne rahminin sunduğu güveni ve huzuru sunmuştur.
Ne kadar uzağa gidersek gidelim, içimizde hep aynı hisle yaşarız: “Bize Yeter Çaykara.”

İsmail Hakkı Çakır